Rollercoaster

Hallo allemaal!
De afgelopen week is er veeeeel gebeurd dus maak wat tijd vrij voor een lang verslag! ;)

Na wat minder bijzondere dagen hadden wij voor het weekend bedacht dat we graag naar Kerala (een staat an de westkust naast Karnataka) wilden. Om dit te mogen moesten wij natuurlijk weer permission vragen bij Sir. Toen wij voorstelden dat wij graag daar naartoe wilden gaan vroeg hij wie ons zal begeleiden. Wij antwoordden hierop met "niemand" en dat wij wel precies wisten waar we naartoe moesten en hulp zoudn vragen met het plannen. Sir zei dat hij dit niet wilde en riep meteen een van de docentes binnenn, warmee wij al vaker iets hadden ondernomen, en zei hij tegen haar dat zij ons wel mee kon nemen angzien zij over het (lange) weekend toch naar haar ouders in Kerala toe zou gaan. Ik voelde mij hier niet echt prettig bij aangezien zij vast niet had gepland om ons op sleeptouw te nemen en haar weekend met ons opgescheept te zitten. Daarnaast wisten wij dat wij niet in het deel van Kerala woont dat wij zo graag wilden zien. Wij mochten er nog wel even over na denken en bedachten ons toen dat wij, aangezien wij hiervoor 5 dgen vrij zouden hebben, wel met haar mee zouden kunnen gaan en dan door zouden kunnen reizen naar de Backwaters in het zuiden, die wij graag wilden zien. Zij vond dit ook een goed idee maar zei dat we hier wel eerst weer met Sir over moesten praten, wat ij uiteraard deden. Wij vertelden hemwat ons plan was en gaven hem onze permission letter (die wij uiteraard weer moesten schrijven). De volgende dag werden wij naar zijn bureau geroepen waar ook de docente (S.) stond en zei Sir "ik dacht dat jullie met haar mee zouden gaan maar n ublijkt dat jullie door gaan reizen?" waarop wij antwoordden dat wij dit toch gisteren hadden uitgelegd. Hij bleek onze uitleg niet begrepen te hebben, zei hij, en wilde hier geen permission voor geven. Met tranen in onze ogen durfden wij nog net te zeggen dat dit voor ons een "once in a lifetime experience" is maar dat kon hem niets schelen. Ook de mail, die onze lieve docente in NL naar hem had gestuurd zodat hij ons wel zou laten gaan, veranderde zijn mening geen beetje. We mochten alleen gaan als wij bij S. zouden blijven... Diep verdrietig liepen wij dus het office uit en waren enorm boos dat we nu niet naar een van de meest mooie delen van Zuid-India mochten gaan! Maar het feit dat we alsnog de mooie staat Kerala in mochten was toch ook wel wat...
Onze docente zou regelen dat vrienden van haar een accomodatie voor ons vinden omdat wij niet bij haar thuis konden blijven. Ook zou 1 an haar vrienden ons elke dag mee nemen om dingen te bekijken en het enige wat wij daarvoor moesten betalen was de benzine, dus dat was wel erg leuk natuurlijk! Op woensdag zouden wij om 5.00 's ochtends afspreken om de bus van 5.30 te kunnen halen. Dus stonden wij om 4.00 op (pff) en gingen vol hoop onze kamer uit. Helaas stopte onze reis hier dan ook, want blijkbaar, zo bleek toen, worden wij 's nachts vanaf de buitenkant opgesloten in het gebouw. Leuk. Wij dachten de sloten van de traliesdeuren te kunnen openen met de sleutel die in de keuken hangt (daarmee hadden onze buurmeisjes ons een keer 's avnds naar binnen gelaten toen de hoofdpoort al te vroeg op slot was) maar helaas bleek de sleutel voor deze deuren er niet bij te zitten. WIj belden dus naar S. die voorstelde om een buurmeisje wakker te maken. Aangezien er bij iemand het licht brandde gingen wij dus aankloppen maar helaas voor het meisje bleek dat zij en haar kamergenoot met licht aan slapen en wij haar dus wakker hadden gemaakt. Pech. "Welke sleutel is voor de tralierdeuren aan het gebouw Wij moeten namelijk en bus halen..?" Was onze vraag, die beantwoord werd met "Hebben jullie permission gevragd van aunty?" ("aunty" wordt de vrouw genoemd die het gebouw beheerd en zij woont zelf ergens anders in Mysore). Permission? Om het huis UIT te mogen?.. nee.. "ja, dan kan je niet naar buiten, want zij heeft de sleutel van de deuren van het gebouw. Beneden hangt alleen de sleutel voor de Hoofdpoort." Oh...op de vraag of er dus geen andere sleutel is waarmee wij naar buiten kunnen kregen we een "nee", waarop we dus S. belden dat wij niet weg kunnen en misschien wel een bus later konden nemen aangezien zij deze bus wel moest halen om op tijd thuis te zijn voor de verkiezingen die in Kerala bezig waren. S. zei, dat wij dan de bus van 's middags moeten nemen, een andere docente zou oons daar dan droppen als wij haar zouden vragen. Goed. Dus terug naar de kamer om dan toch nog maar even te slapen. Toen kwam domper 2: Wij hadden blijkbaar bezoek gekregen van "Jean-Jaques Kakkerlak" en zij familie, die wij nu overal tegen kwamen (op de grond, in de kast,..) dus zijn wij maar met zn 3en in Fries en mijn bed gaan liggen om ons onder mijn klamboe (muskietnet) te verstoppen tijdens het slapen (maar goed dat tenminste 1 van ons zijn geld heeft geinvesteerd in een klamboe.. ;) ). Toen wij weer wakker werden kregen wij dan ook meteen domper 3 te horen: S. belde en vertelde dat Sir heeft verboden, dat we alleen met de bus zouden gaan (kom op... de bus!) en eigenlijk vond hij het sowiezo niet zo leuk dat we vandaag zouden gaan in verband met de verkiezingen in Kerala, want dat zou te gevaarlijk zijn (aaaaaah!)! We moesten dus de volgende dag maar mee gaan met een andere docente die ook nar huis zou gaan. Oke... Best... nog chagrijniger hebben we de dag dan maar aan sight-seeing in mysore en het kopen van diverse kakkerlak-bestrijdingsmiddelen besteed.
De volgende dag gingen wij 's middags dan eindelijk met de bus naar Kerala, Wayanad district. Suuuuper moooi! Het is een beetje alsof je door de Jungle rijdt! En er zijn daar allemaal bergen waar je doorheen moet rijden, dus dat maakt het nog mooier!! Onderweg zagen wij dan lags de weg ook meteen een horde wilde olifanten, die gezellig door het bos aan het wandelen waren!! Zo gaaf!
Aan de juiste "bushalte" aangekomen werden we (na een half uur in de regen te hebben gestaan) opgehaald door de 2 vrienden van S.. Zij kwam zelf ook even om ons aan hen "over te dragen". We reden meteen weg en er werd gezegd dat wij 3 verschillende plekken te zien zouden krijgen waaruit wij dan konden kiezen, waar wij willen wonen. Als eerst gingen wij echter wat eten omdat wij volgens R. en A. wel honger moesten hebben. Oke. Wij zeiden dat we 1 curry met 3 Naan (soort brood) wilden hebben dus kregen wij uiteindelijk 2 curries, 6 Naan en een Sandwich. Logisch, toch?
Daarna gingen wij langs de familie van A. die best rijk moet zijn want het was een joekel van een huis en het was super mooi! Alle huizen om hen heen zijn ook zo en er wonen alleen maar familieleden! Heel de straat vol met familie!
Bij de familie aangekomen kregen wij uiteraard weer eten, dat A's moeder had gekookt. Terwijl wij 3en aan het eten waren stond de hele familie om ons heen, te kijken naar ons... En iedereen vond ons zo lkief, blijkbaar, (vooral Oma) ondanks dat wij niet eens engels konden en dus niet eens met ons konden communiceren. Heel schattig en lief! Haha. We werden natuurlijk ook meteen weer grondig onderzocht op anomaliteiten zoals het niet-dragen van sieraden of onze haarkleur, en, en, en.. Dat is hier heel normaal. Mensen zeggen ook gewoon tegen je "oh, jij hebt uitslag, of niet?" of "Jij bent dikker gewoorden!". Heel gewoon.
Na deze 2e maaltijd en nadat A. zich had "opgefrist", zoals hij zei (wat inhield dat hij ineens een compleet nieuwe outfit en haarstijl droeg waardoor ik, toen hij de kamer weer binnnen kwam, wilde vragen, wie dat is maar het gelukkiig nog net op tijd door had) gingen wij naar onze accomodatie, want natuurlijk was het plan weer verandert en mochten wij niet meer kiezen maar werden wij gewoon in 1 geplaatst. ;) Maar dat vonden wij ook absoluut niet erg, want het was echt een super mooie, ruime kamer met uitzicht op de "Jungle" en R. woonde met zijn familie direct ernaast (omdat de "HomeStay" van zijn vader is) dus dat voelde ook wel veillig.
Nadat we onze spullen hadden gedropt gingen wij naar een "Viewpoint" langs de weg boven op een berg. Wij hadden geen idee waar e naartoe gingen en he was al donker buiten dus op een gegeven moment gaan je zelfbeschermings-instincten wel opspelen. Want ineens doe je niets van wat je mama je heeft geleerd toen je klein was: Daar zit je dan namelijk in een auto met 2 jonge kerels (24+25 jr.), die je maar net 3 uur kent en rij je ergens heen.. Maar gelukkig kwamen we aan bij het veiwpoint en was het heel gezellig. Het was al donker dus je kon niet zo heel veel zien van de stad die in het dal lag (wat ook kwam doordat door de regen en storm een boom op de stroomleiding was gevallen en er dus bijna nergens meer stroom was) maar dat, wat je kon zien was heel mooi! En ik heb voor het eerst in mijn leven "Gluehwuermchen" (gloeiwormen in het NL?) gezien!! Zo leuk!! Die volgen daar heel veel in de bomen! Echt grappig! A. ging allemaal griezelige verhalen vertellen (hilarisch!). Op weg terug reden we allemaal enge bergweggetjes langs en kwamen we op een gegeven moment ergens in the middle of nowwhere uit. Plotseling viel de auto uit en stonden we daar dus stil! Daar gaan je instincten weer! Dit moet toch een grap zijn! Moet ik uit stappen en weg rennen of blijven zitten? Zij stonden iig wel uit... Frie en ik besloten dat het het veiligst was om uit te stappen omdt je dan kan wegrennen als dat nodig is maar Nadya koos in eerste instantie voor "zichzelf inde auto opsluiten". haha. We moesten de auto duwen zei A., wat logisch was als hij het echt even niet meer deed, dus deden we dat maar. Gelukkig sprong de auto ook meteen weer aan (het zal mij een radsel blijven of het nou een grapje was of niet) en reden we door naar huis, wat weer heel gezellig was. Daar werden wij gedropt en gingen wij slapen om de volgende dag 's ochtends weer door A. opgehaald te worden voor ons dagtripje. We waren best wel gelukkig want we waren gewoon pas om 0.00 thuis!!! VRIJHEID!! Jeeej!
De volgende dag kregen we van R. heel lief een typisch Keralas ontbijt voorgeschoteld dat, hoe kan het ook anders, best wel heavy maar ook wel ontzettend lekker was! Daarna werden we opgehaald door A., die een beetje geirriteerd over kwam (waarom?), en met ons de bossen in wilde rijden om dieren te kunnen zien. Na en tijdje bleek hij niet meer chagrijnig te zijn en deed hij weer hartstikke leuk. Helaas zagen we, behalve apen, niet echt dieren maar hij nam ons wel mee naar een plekje waar wat "Tribal people" woonden waar wij wat fotos van mochten maken!
Daarna gingen wij een riviertje langs lopen waarbij ik een bloedzuiger/Blutegel aan mijn voet kreeg. Heel fijn. Maar gelukkig wist ik dat ie verder niets zou doen en von dik het niet erg. Alsnog ging A. mij "redden" van de bloedzuiger zodat ik niet de hele tijd met dat ding aan mijn voet moest lopen. ;) Daarna was de lol helaas weer even afgelopen. Omdat het vrijdag was moest A. namelijk verplicht naar de moskee en daar moest hij om stipt half 1 zijn. Dus ging hij als een gek door de bergen rijden!! Ik dacht serieus dat ik dood zou gaan! Natuurlijk ga je met 120 (en dat is niet overdreven!) door de bergen rijden en neem je met 100 die scherpe bochten daar! En natuurlijk ga je ook inhalen in een bocht waarin je niets ziet en voor een heuvel waar je niets ziet, als je maar van te voren toetert! En uiteraard ga je bellen tijdens dat je dit allemaal doet en ga je dus met je ellenbogen sturen. Heel normaal...
Gelukkig overleefden we deze rit des doods en kwamen we weer in het straatje van zijn familie aan. Hier reed hij dan, hoe dom dat nu ook mag klinken na 1/2 120km/h in de bergen, met ca. 5 km/h tegen een paaltje aan. Maar dat even terzijde.. ;)
Aangezien alleen de mannen naar de moskee gingen bleven wij bij zijn familie achter en werden wij door zijn nichtjes naar hun huizen ontvoert waar wij wederom volgepropt werden met eten. Hierbij hebben we allerlei soorten fruit op die ik van mijn leven nog niet heb gezien en waarvan ik de namen ook echt niet kon onthouden (als ik ze al kon uitspreken).
Ook moesten we trouwens, al vanaf dag 1, telkens met familieleden bellen, die we nog nooit hadden gezien en die graag met ons wilden spreken omdat ze het zo jammer vonden dat ze ons niet konden zien. Op zich hartstikke leuk natuurlijk, als je tenminste van bellen houdt en niet een soort fobie hebt, zoals ik. haha.
Toen A. terug kwam reed hij met ons naar S., de docente, om daar een traditioneel feestmaal te krijgen dat met nieuwjaar wordt opgedient. het was nu namelijk nieuwjaar in Kerala, mijn 3e nieuwjaar dus al dit jaar. ;) Ondertussen leek A. alweer een beetje geirriteerd te zijn, waarom dan ook als het zo was. Nadat we de grote maaltijd naar binnen hadden gewerkt (Met onze handen naturlijk, want dat is wel zo leuk en wordt heel erg gewaardeerd) gingen we ook meteen weer terug naar de familie van A. Omdat hij zich weer moest "opfrissen". Op de vraag of wij ook even naar huis wilden om dit te doen zeiden we ja, maar we werden alsnog niet naar huis gebracht. ;) Tussendoor maakten wij even een tussenstop bij een oom van A. waar wij wederom wat hapjes kregen. Ondertussen hadden wij geleerd wat "dankjewel" (=Nani) en "doei" (=pothee) in het Malayalam (de taal van Kerala) is en werden wij, ook al hadden we het al uit ons zelf al gezegd, constant door A. "gevraagd" om dit te zeggen. Dit was op een gegeven moment best wel een beetje irritant want ik voelde een beetje een gedresseerd hondje. Maar goed, ik deed het maar vrolijk alsnog. Maar toen hij, nadat ik al 3 keer bedankt had gezegd, tegen ons zei "wat zeg je dan?" alsof we kindjes van 3 jaar waren had ik het echt even gehad! Wat denk je wel niet??.. Maarja wederom lachen en "Nani, Pothee" zeggen want hij zal natuurlijk niet door hebben gehad dat dat voor ons nogal stom over kwam. Hij deed volgens mij ook zijn best, ons goed als "westerse vrije vrouwen" te behandelen maar je cultuur kan je natuurlijk niet uitschakelen dus ik begreep het wel (of deed tenminste mijn best het te begrijpen).
Nadat A. zich had opgefrist (wat wederom een compleet nieuwe outfit en haarstyl inhield) gingen wij met een groot deel van de familie in een Jeep naar Calicut omdat wij mee werden genomen naar een feestje van de familie van de nieuwe vrouw van A's broer (jaja, en daar dan weer een tante van, die een hond had,... ;) ). Deze was namelijk 1 week geleden getrouwd. Wij stopten bij een apartement dat van de verloofde van A's zus was en gingen hier met de hele familie naar binnen. Wij werden meteen, tezamen met alle andere vrouwen, naar de slaapkamer vervoerd om daar te wachten tot de mannen in de woonkamer hun drankje hadden gedaan en het eten klaar was. Terwijl wij zaten te wachten ging de 9 jaar oude zoon van een van de familieleden de hele tijd met een bordje voor zijn hoofd voor ons staan, waarop stond: "DANGER! Germans ahead!" met daarboven een hoofd van een duitser (zoals het pijltje ernaast aangaf) waar hij een dikke streep doorheen had gezet! Het feit dat wij, en vooral Frie en ik natuurlijk, behoorlijk beledigend vonden en dit met onze gezichtsuitdrukken ook wel duidelijk lieten zien, deed niemand iets. Ze vonden het wel grappig ofzo..
Aangezien wij gasten waren mochten wij, ondanks dat we vrouwelijk zijn, als eerste eten. Er werd een grote hoeveelheid eten op onze borden gegooid (waaronder bijvoorbeeld een mossel, die ik maar met veel moeite naar binnen kon werken), die veel te veel was na al dat eten dat we vandaag al op hadden. Op een gegeven moment kwam A. naar ons toe met de uitspraak dat we toch echt op moesten schieten als we nog met hem het strand wilden bekijken (?) dus we moesten maar door eten. Oke.. Toen het te lang duurde en wij ook echt niets meer op konden van wat er op onze borden lag kwam hij weer en zei dat we nu toch echt moesten gaan. Toen hij zag, dat wij nog niet alles hadden gegeten zei hij: "laat het dan maar liggen maar ik vind het zonde als mensen eten verspillen! Als je iets opschept dan moet je het ook maar opeten! Vind ik echt niet goed!" Onze inbreng, dat wij dit niet zelf hadden opgeschept veranderde niet veel aan zijn stemming. We moesten maar opschieten. Vervolgens gingen we met een beetje een flauw gevoel (terwijl die opmerkingen natuurlijk echt nergens op sloegen) op staan. Nadat we weer 10 tot 20 opgedragen hadden gekregen "Nani, Pothee" te zeggen gingen we 10 minuten later (!! Want A. moest ineens nog met allemaal mensen praten terwijl hij zo'n haast had!) weg. Na 5 minuten in de auto stopten we even omdat A's broer nog iets moest doen. A. zou dus even met ons naar het strand gaan. 1 minuut later zei hij echter dat we dat toch maar niet gingen doen omdat het te gevaarlijk was vanwege al die mensen daar. Oke.. (waarom hebben we nu zo haastig gegeten dan??). Vervolgens zei hij weer 2 minuten later "mijn tante zegt dat ik toch met jullie naar het strand moet gaan want jullie zijn hier maar 1 keer". Wel strand dus. Oke. Uiteindelijk kwam zijn broer terug en gingen we alsnog niet naar het strand. In plaats daarvan gingen wij in de auto van A's boer zitten die, omdat er mensen op ons aan het wachten waren, wederom als een gek reed! En hij reed zelfs nog erger dan zijn broertje! Verschrikkelijk eng! Het feit dat wij zeiden, dat we het nogal eng vonden en of het niet iiiieeets langzamer kon boeide ze niet echt. Gewoon doorrijden. De opmerking "Hij heeft een internationaal rijbewijs" stelde mij ook niet echt gerust, net zoals het feit dta hij in Dakar al eens 250km/h was gereden.. Alsof hij daardoor wel door bochten kan kijken en de G-Krachten op hem niet meer van toepassing zijn.. ?!?!
Na wederom een Hell-ride dus, kwamen wij aan op onze eindbestemming, de familie van de nieuwe vrouw van A's broer. Hier waren enorm veel mensen (ik denk ca. 60) in dit relatief kleine huis en tuintje, die ons allemaal aankeken. Wij werden als eerst naar binnen getransporteerd en in de hal op 3 stoelen geplaatst met een hoop mensen voor ons die keken hoe wij onze meloensap gingen drinken.. Daarna werden we uiteraard weer naar de slaapkamer vervoerd om daar, gescheiden van de mannen, te wachten. Hier gingen ook alle mensen bij ons staan en staren en fotos van ons maken alsof we een of ander apart dier zijn. Maar best, hier wen je wel een beetje aan.. Na een tijdje wachten, je raad het al, mochten we weer komen eten!.. Deze keer een NOG grotere maaltijd met een variatie aan van alles wat je maar kan bedenken. Ik zorgde wijselijk dat ik zelf alles op mijn bord legde en niemand de kans gaf er iets bij te scheppen door alles over mijn bordje te verdelen zodat ik niet nog een keer een opmerking zou krijgen of iemand zich beledigd voel omdat ik zo weinig eet. Deze tactiek werkte wel gelukkig en we mochten na een korte tijd alweer in de slaap kamer zitten om te wachten op de mannen. Na 45 minuten waren ook zij klaar met eten en gingen wij, meer dan volgepropt, moe en met de neiging al het eten weer uit te spugen, weer in de Jeep naar huis.
Wat was ik blij dat deze dag eindelijk was afgelopen! Het was echt een achtbaan! Letterlijk en figuurlijk! Het ene moment was die jongen hartstikke leuk bezig en even later was ie weer de machtige man, die die in zijn cultuur nou eenmaal is. Doordat dit de hele tijd heen en weer ging was ik sowiezo al door de war maar dat gevoel, telkens gedwongen te worden om iets te doen (al is het maar continu 2 woorden zeggen) was echt verschrikkelijk! Ik had het gevoel dat ik tijdens die dag ineens mijn waarde als vrouwelijk mens had verloren en alleen nog maar was gereduceerd tot "vrouw"... Een heel naar gevoel..
De volgende dag kregen wij van R. een licht ontwbijt omdat wij allemaal nog steeds vol zaten en buikpijn hadden van al dat eten. Daarna kwam A. ons weer ophalen en gingen wij als eerst naar de Pookot-Lake. Hij was nu weer de leuke jongen waar je lol mee kon hebben en we gingen allemaal fotos maken etc.. Toen hij een grap wilde uithalen door met ons een stukje bos in te gaan ging het dan helaas een beetje mis. Nu was het Frie die een bloedzuiger op haar voet had en helaas vond zij dit niet zo leuk dus we gingen snel weer het normale pad weer op. Frie wilde die bloedegel echt heel graag kwijt, wat op A. over kwam als enorme aanstellerij (ook al zei hij dat niet zo, want "gasten zijn goden"). Nadat hij met zout en water de bloedegel had weggehaald konden we weer gaan, maar was hij nogal geirriteerd, wat ik deze keer dan eindelijk een keer begreep. Haha. Want het was voor hem gewoon aanstellerij en hij kon niet begrijpen dat Frie het eng vond als er een beest bloed uit haar voet zuigt, ook al wist zij dat het verder niets doet.
We gingen nu op weg naar de "2nd biggest dam in Asia" (waarvan ik de naam nu even kwijt ben). tijdens dat we weer een klein bergweggetje rond reden hoorden wij plotseling een soort van geschreeuw. A. vroeg wat het was en ik antwoordde dat ik dacht dat het een geitje was. Plotseling zagen wij het: Op een heuveltje langs de weg lag een klein geitje helemaal verknoopt in het touw waarmee zijn baasje hem aan de boom had vast gemaakt!! We stapten snel uit (behalve A.) en ik rend enaar het geitje toe om hem te redden. In eerste instantie dacht ik even dat ie zijn hoofd kwijt was want ik zag alleen maar lichaam en benen, maarja hoe moet ie dan bleren, he? ;) Ik ging dus op zoek naar zijn hoofd en zag dat hij helemaal verknoopt was. Het touw zat vast aan zijn nekje maar blijkbaar was hij gevallen en gedraaid waardoor het touw ook helemaal om zijn poten zat. Hij stikte nu bijna omdat het touw zo strak om zijn nek zat! Terwlijk ik probeerde zijn voetjes iut het touw te halen en hem rechtop te zetten voelde ik het geitje heeeeel zwaar ademen en bleef het maar schreeuwen! Toen ik hem een beetje rechtop had gezet, maar hij nog net zo erg stikte, riep A. ons ineens boos terug omdat er van de andere kant een auto kwam. We moesten in de auto gaan zitten en hij wilde verder rijden. We gingen in de auto maar ik moest echt bijna huilen en zei dat het geitje stikte! Daarop zei hij "Then it will be in our head" maar dat was voor mij echt geen optie! Ik wilde dat geitje niet dood laten gaan!! Ik denk dat het kwam omdat ik halve huilen zei dat het geitje stikt en we allemaal emotineel erover waren, dat hij ineens uitstapte en naar de baas rende om te zeggen dat ze het geitje moesten halen. Toen hij weer in de auto kwam zitten had de bazin hem alweer kunnen bevrijden en liep het geitje helemaal gelukkig weg. A. moest wel een beetje om ons lachen en zei dat andere mensen hier gewoon door waren gereden en vertelde later op de dag telkens aan iedereen dat ik een geitje had gered (terwijl dat uit eindelijk in feite natuurlijk die bazin had gedaan), wat ik dan elke keer moest bevestigen. haha.
Toen we weer verder reden kwamen we alweer het volgende obstakel tegen: Alsof de bloedegel van 's ochtends nog niet genoeg was geweest bleek nu dat er ook eentje aan Fried been omhoog was gekropen en nu op haar bovenbeen, net naast een behoorlijk onprettig ander gebied van haar lichaam, zat waardoor zij ineens een grote bloedvlek op haar broek had. Deze keer vond uiteraard zelfs A. dat ze deze kwijt moest raken want zo kon ze echt niet rond gaan lopen, met die bloedvlek. Dus belde hij, alsnog geirriteerd, een vriend op die dichtbij een winkel had waardoor we even later bij een medewerker van deze man in de badkamer de volgfende Bloedegelbehandeling konden starten. Nadat ook dit obstakel weer was overwonnen en we met een nog chagrijnigere A. en zijn vriend (die nu ineens mee ging) verder gingen kwamen we uiteindelij ktoch nog aan bij de dam. Daar gingen wij een ritje op een speedboat (nouja, wat zij een speedboat noemen) nemen, wat weer heel erg grappig en gezellig was!!
Daarna gingen we weer naar de familie van A., waar we weer eten kregen en nog meer familieleden leerden kennen. Toen gingen wij met zijn kliene zusje van 10 jaar nog naar een andere dam om ook deze nog even te bekijken.
Voor de avond/nacht was een kampvuur gepland met muziek enzo dus moest A. zich weer gaan opfrissen. Helaas mochten wij dit weer niet doen, ook al waren wij compleet doorweekt door de plostelinge regen die kwam toen we bij de laatste dam waren. Nadat we bij zijn familie weer hadden gegeten en hij zich had opgefrist, namen wij afscheid van zijn familie omdat wij hen niet meer zouden zien. Zij zeiden allemaal dat ze ons zouden missen. haha. schattig.
Toen we eindelijk weg reden gingen wij eten en bleek dat er geen kampvuur meer zou komen. We gingen dus door rijden naar onze kamer. De virenden van A. en R. die ook naar het kampvuur zouden komen stonden nu met ons en A. en R. voor onze kamer en waren aan het kletsen en wij begrepen niet echt wat de bedoeling was. Uiteindelijk besloten zij dat zij weg zouden gaan en wij zouden gaan slapen. Dus namen we afscheid. Eerst moesten de vrienden natuurlijk nog een paar fotos met ons hebben (uiteraard) en toen namen we afscheid van A.. Dit was erg schattig want hij leek wel alsof hij tranen in zijn ogen had! EN dat terwijl wij vaak het gevoel hadden dat hij ons eigenlijk alleen maar een last vond. suuuuper lief.
De volgende dag gingen we met R. en onze docente op weg terug naar Mysore met de auto. Op weg naar huis gingen we nog naar de Erakal grotten en naar Bandipur Wildpark (waar we behalve een paar hertjes helaas niets zagen). Dit was wel heel leuk maar we waren uiteindelijk toch wel erg verdrietig dat we naar huis moesten. Ineens misten we A. toch wel heel erg ondanks dat we ons soms toch echt zo stom voelden..
Het is ook gewoon heel gek... ik kan het niet helemaal uitleggen maar op de een of andere manier hecht je je hie rheel snel aan mensen. En ondanks dat A. voor ons gevoel soms zo raar deed was het toch altijd weer een opluchting als je hem in de mensenmassas op de feesten ineens weer zag. Een soort van houvast ofzo.. heel raar.

Nouja, uiteindelijk was het dus een mega-geslaagd weekend en willen we eigenlijk wel heel graag terug! haha

Ik zal zsm wat fotos op mijn site zetten!

Groetjes!!
Miriam