Een dag in het ziekenhuis..
Door: Miriam
Blijf op de hoogte en volg Miriam
05 Mei 2011 | India, Mysore
Na het Mangalore weekend gingen we hard aan de slag om ons verslag voor IHS af te krijgen. Dagen achter de computer op de Uni dus..
Op 27-4 gingen we gezellig een Bollywood fil (Dum Maro Dum) kijken met wat vrienden. Ondanks dat de film in het Kannada (de lokale taal van Karnataka) was begreep ik toch alles wel en anders werd het wel uitgelegd (soms een beetje TE veel maar goed. ;) ). Na de film gingen we bij Sneha (een van de studentes hier waarmee we ook in bangalore waren) eten. We zaten met z'n allen op het dakteras. Vet leuk. En lekker eten!! :)
De volgend edag voelde nadya zich helaas niet zo goed en ging zij eerder terug naar huis van de Uni. Toen wij aan het einde van de middag thuis aan kwamen had zij koorts en was zij erg bang dat zij iets ergs zou hebben. mama en mama gaven haar natuurlijk meteen een 'Wadenwickel' en probeerden wat dingen om haar te helpen. Uiteindelijk dachten we dat het beter was om toch maar naar een doctor te gaan zodat zij niet meer zo bang is. Op naar de Emergency van het JSS Hospital dus. Daar mocht N. in de grote zaal op een vies bedje gaan liggen tussen allerlei andere patienten (niks gordijntjes!) en mochten we wachten op een doc. Er liep daar gewoon een man met een gebroken arm rond, wiens arm en hand maar bleven aanzwellen maar niemand die hem een verbandje gaf of zei wat ie moest doen...
Na een tijdje kwam doc1. Zij nam de bloeddruk op en voelde aan Ns buik. Dan schreef zij iets in het dossier en liep weg. Even later kwam een andere doc. Zij vroeg naar de symptomen en voelde aan Ns buik (en ook even met haar hand aan Ns hoofd in verband met koorts). Ook zij liep weer weg. ff kletsen met 1 a 2 andere docs, ff bellen, weer ff kletsen. Toen kwam doc3. Hij vroeg weer om de symptomen, voelde aan Ns buik en liep weer weg. Weer een tijdje later dan doc4, met weer dezelfde procedure en ook hij liep weer weg. Toen kwam doc3 terug met een recept dat ik meteen even moest inleveren bij de drugstore. Ik kreeg een spuitje en een ampul in mijn handen gedrukt en liep terug. Weer bij het bed aangekomen kwam een 5e doc en een verpleegster die de spuit gingen vullen om deze, zonder iets te vertellen, te injecteren maar dat vonden we toch wel een beete vreemd dus ging ik maar even vragen 'waarvoor is dit?' Toen ik gek werd aangekeken vroeg ik 'heeft ze gewoon een virus of wat is de diagnose?' Wederom een gekke blik en deze keer het antwoord 'nee, geen virus! Er is zwaar verdacht op acute gastritis!' Ooooooh.. .oke, sorry dat ik het vroeg. ;)
Nou, spuitje erin en nog een recept voor wat maagbeschermers, zoals we later achterhaalden door Fries moeder en zus (een Pharmakundige en een arts) te bellen. Door hen kregen we ook pas te horen op welk dieet we N nou eigenlijk moesten gaan zetten want ook daarover hadden de docs niets gezegd. Heeeel vreemd voor ons maar hier is dit zoals het gaat. Tijdens de Logopedie-sessies zien wij dit ook altijd. De patient wordt niet echt iets verteld of gevraagd..
Dat er 4 docs kwamen blijkt trouwens ook de normale gang van zaken te zijn hoorden we later> 1 Intern, 1 1e of hogere jaars, een masterstudent en als het nodig is ook nog een compleet afgestudeerde doc.
Op zondag voeld eN zich gelukkig weer wat beter en gingen we naar 'Lalitha Mahal' (een luxe hotel in Mysore) om te zwemmen. Eindelijk eens onze bikinis aan!!!! Helaas waren vooral Nadya en Frie op het iende van de dag behoorlijk verbrand!!
Op dinsdag mochten wij in het ziekenhuis mee kijken bij de Ergotherapie en op woensdag keken we mee bij het psychology department. Hier hebben wij de geslpoten afdeling van het ziekenhuis gezien waar vooral patienten met bipolaire stoornissen aanwezig waren. Daarna mochten we nog wat behandelsessies met kinderen en 1 jongvolwassene bekijken. Heeeel interessant maar ook wel behoorlijk vreemd.. Daar zit je dan met iemand die helemaal in tranen is omdat ie zich zo slecht voelt en je kijkt gewoon wat er gebeurt... In Nederland zou je daar volgens mij nooit bij mogen zijn! En het 'vreemdst' (voor mij dan) is nog dat de patienten niet eens gevraagd worden of ze het goed vinden dat er 3 vreemden bij zitten.. Prijvacy bestaat hier gewoon niet..
De psycholoog/psychiater (daat was mij niet zo duidelijk) die ons begeleide was trouwens echt 'uit het boekje'! Geweldig, die wit-grijze baard, die bril, die tijdnes het gesprek in de mondhoek wordt geplaatst en die blik met het 'mhmm, vertel,...' Hilarisch!
Een geweldig aardige en leuke man trouwens! Op het zei hij nog 'Ik zie jullie dan misschien op facebook?' haha. Jazeker! Hij heeft ons toegevoegd, hoor! ;)
Op 27-4 gingen we gezellig een Bollywood fil (Dum Maro Dum) kijken met wat vrienden. Ondanks dat de film in het Kannada (de lokale taal van Karnataka) was begreep ik toch alles wel en anders werd het wel uitgelegd (soms een beetje TE veel maar goed. ;) ). Na de film gingen we bij Sneha (een van de studentes hier waarmee we ook in bangalore waren) eten. We zaten met z'n allen op het dakteras. Vet leuk. En lekker eten!! :)
De volgend edag voelde nadya zich helaas niet zo goed en ging zij eerder terug naar huis van de Uni. Toen wij aan het einde van de middag thuis aan kwamen had zij koorts en was zij erg bang dat zij iets ergs zou hebben. mama en mama gaven haar natuurlijk meteen een 'Wadenwickel' en probeerden wat dingen om haar te helpen. Uiteindelijk dachten we dat het beter was om toch maar naar een doctor te gaan zodat zij niet meer zo bang is. Op naar de Emergency van het JSS Hospital dus. Daar mocht N. in de grote zaal op een vies bedje gaan liggen tussen allerlei andere patienten (niks gordijntjes!) en mochten we wachten op een doc. Er liep daar gewoon een man met een gebroken arm rond, wiens arm en hand maar bleven aanzwellen maar niemand die hem een verbandje gaf of zei wat ie moest doen...
Na een tijdje kwam doc1. Zij nam de bloeddruk op en voelde aan Ns buik. Dan schreef zij iets in het dossier en liep weg. Even later kwam een andere doc. Zij vroeg naar de symptomen en voelde aan Ns buik (en ook even met haar hand aan Ns hoofd in verband met koorts). Ook zij liep weer weg. ff kletsen met 1 a 2 andere docs, ff bellen, weer ff kletsen. Toen kwam doc3. Hij vroeg weer om de symptomen, voelde aan Ns buik en liep weer weg. Weer een tijdje later dan doc4, met weer dezelfde procedure en ook hij liep weer weg. Toen kwam doc3 terug met een recept dat ik meteen even moest inleveren bij de drugstore. Ik kreeg een spuitje en een ampul in mijn handen gedrukt en liep terug. Weer bij het bed aangekomen kwam een 5e doc en een verpleegster die de spuit gingen vullen om deze, zonder iets te vertellen, te injecteren maar dat vonden we toch wel een beete vreemd dus ging ik maar even vragen 'waarvoor is dit?' Toen ik gek werd aangekeken vroeg ik 'heeft ze gewoon een virus of wat is de diagnose?' Wederom een gekke blik en deze keer het antwoord 'nee, geen virus! Er is zwaar verdacht op acute gastritis!' Ooooooh.. .oke, sorry dat ik het vroeg. ;)
Nou, spuitje erin en nog een recept voor wat maagbeschermers, zoals we later achterhaalden door Fries moeder en zus (een Pharmakundige en een arts) te bellen. Door hen kregen we ook pas te horen op welk dieet we N nou eigenlijk moesten gaan zetten want ook daarover hadden de docs niets gezegd. Heeeel vreemd voor ons maar hier is dit zoals het gaat. Tijdens de Logopedie-sessies zien wij dit ook altijd. De patient wordt niet echt iets verteld of gevraagd..
Dat er 4 docs kwamen blijkt trouwens ook de normale gang van zaken te zijn hoorden we later> 1 Intern, 1 1e of hogere jaars, een masterstudent en als het nodig is ook nog een compleet afgestudeerde doc.
Op zondag voeld eN zich gelukkig weer wat beter en gingen we naar 'Lalitha Mahal' (een luxe hotel in Mysore) om te zwemmen. Eindelijk eens onze bikinis aan!!!! Helaas waren vooral Nadya en Frie op het iende van de dag behoorlijk verbrand!!
Op dinsdag mochten wij in het ziekenhuis mee kijken bij de Ergotherapie en op woensdag keken we mee bij het psychology department. Hier hebben wij de geslpoten afdeling van het ziekenhuis gezien waar vooral patienten met bipolaire stoornissen aanwezig waren. Daarna mochten we nog wat behandelsessies met kinderen en 1 jongvolwassene bekijken. Heeeel interessant maar ook wel behoorlijk vreemd.. Daar zit je dan met iemand die helemaal in tranen is omdat ie zich zo slecht voelt en je kijkt gewoon wat er gebeurt... In Nederland zou je daar volgens mij nooit bij mogen zijn! En het 'vreemdst' (voor mij dan) is nog dat de patienten niet eens gevraagd worden of ze het goed vinden dat er 3 vreemden bij zitten.. Prijvacy bestaat hier gewoon niet..
De psycholoog/psychiater (daat was mij niet zo duidelijk) die ons begeleide was trouwens echt 'uit het boekje'! Geweldig, die wit-grijze baard, die bril, die tijdnes het gesprek in de mondhoek wordt geplaatst en die blik met het 'mhmm, vertel,...' Hilarisch!
Een geweldig aardige en leuke man trouwens! Op het zei hij nog 'Ik zie jullie dan misschien op facebook?' haha. Jazeker! Hij heeft ons toegevoegd, hoor! ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
